بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌و مهربانى‌اش هميشگى.

يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ

اى جان آرام گرفته و اطمينان يافته!

ارْجِعِي إِليٰ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً

به سوى پروردگارت در حالى كه از او خشنودى و او هم از تو خشنود است، باز گرد.

فَادْخُلِي فِي عِبادِي

پس در ميان بندگانم درآى

وَ ادْخُلِي جَنَّتِي

و در بهشتم وارد شو.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِهٰذَا الْبَلَدِ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ قسم مى‌خورم به اين شهر،

وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهٰذَا الْبَلَدِ

در حالى كه تو در آن جاى دارى

وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ

و سوگند به پدر و آنچه زاده است؛

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ

همانا ما انسان را در رنج و زحمت آفريديم.

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ

آيا گمان مى‌كند كه هرگز كسى بر او دست نيابد؟!

يَقُولُ أَهْلَكْتُ مالاً لُبَداً

مى‌گويد: ثروت فراوانى را [براى مبارزه با پيامبر و اسلام‌] تباه كرده‌ام!

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ

آيا گمان مى‌كند كه هيچ كس او را نديده است [كه همه اعمال و كردارش را ثبت كند؟]

أَ لَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ

آيا براى او دو چشم قرار نداديم؟

وَ لِساناً وَ شَفَتَيْنِ

و يك زبان و دو لب؟

وَ هَدَيْناهُ النَّجْدَيْنِ

و او را به راه خير و شر هدايت نكرديم [تا راه خير را بگزيند و راه شر را واگذارد؟]

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ

پس شتابان و با شدت به آن گردنه سخت وارد نشد؛

وَ ما أَدْراكَ مَا الْعَقَبَةُ

و تو چه مى‌دانى آن گردنه سخت چيست؟

فَكُّ رَقَبَةٍ

آزاد كردن برده،

أَوْ إِطْعامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ

يا طعام دادن در روز گرسنگى و قحطى،

يَتِيماً ذا مَقْرَبَةٍ

به يتيمى خويشاوند،

أَوْ مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ

يا مستمندى خاك‌نشين؛

ثُمَّ كانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَواصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ

علاوه بر [انجام‌] اين [تكاليف‌]، از كسانى باشد كه ايمان آورده‌اند و يكديگر را به صبر و مهربانى سفارش كرده‌اند؛

أُولئِكَ أَصْحابُ الْمَيْمَنَةِ

اينان سعادتمندان‌اند؛

وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِنا هُمْ أَصْحابُ الْمَشْأَمَةِ

و كسانى كه به آيات ما كفر ورزيدند، آنان شقاوتمندان‌اند

عَلَيْهِمْ نارٌ مُؤْصَدَةٌ

بر آنان آتشى سرپوشيده احاطه دارد [كه هيچ راه گريزى از آن ندارند.]

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به خورشيد و گسترش روشنى‌اش

وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها

و به ماه هنگامى كه از پى آن برآيد

وَ النَّهارِ إِذا جَلاَّها

و به روزچون خورشيد را به خوبى آشكار كند

وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها

و به شب هنگامى كه خورشيد را فرو پوشد

وَ السَّماءِ وَ ما بَناها

و به آسمان و آنكه آن را بنا كرد

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها

و به زمين و آنكه آن را گستراند

وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها

و به نفس و آنكه آن را درست و نيكو نمود،

فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها

پس بزه‌كارى و پرهيزكارى‌اش را به او الهام كرد.

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها

بى‌ترديد كسى كه نفس را [از آلودگى پاك كرد و] رشد داد، رستگار شد.

وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها

و كسى كه آن را [به آلودگى‌ها و امور بازدارنده از رشد] بيالود [از رحمت حق‌] نوميد شد.

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها

قوم ثمود به سبب سركشى و طغيانش [پيامبرشان را] تكذيب كرد،

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها

زمانى كه بدبخت‌ترينشان به‌پا خاست.

فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ناقَةَ اللَّهِ وَ سُقْياها

پس فرستاده خدا به آنان گفت: ناقه خدا و آبشخورش را [واگذاريد]

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوها فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاها

ولى به تكذيب او برخاستند و ناقه را پى كردند، و در نتيجه پروردگارشان به خاطر گناهشان عذاب سختى بر آنان فرو ريخت و همه قوم را با خاك يكسان و برابر ساخت؛

وَ لا يَخافُ عُقْباها

و خدا از سرانجام آن كار [كه نابودى ستمكاران است‌] پروايى ندارد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الضُّحيٰ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به ابتداى روز [وقتى كه خورشيد پرتو افشانى مى‌كند]

وَ اللَّيْلِ إِذا سَجيٰ

و سوگند به شب آن گاه كه آرام گيرد،

ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَليٰ

كه پروردگارت تو را رها نكرده و مورد خشم و كينه قرار نداده است.

وَ لَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُوليٰ

و بى‌ترديد آخرت براى تو از دنيا بهتر است،

وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضيٰ

و به زودى پروردگارت بخششى به تو خواهد كرد تا خشنود شوى.

أَ لَمْ يَجِدْكَ يَتِيماً فَآويٰ

آيا تو را يتيم نيافت، پس پناه داد؟

وَ وَجَدَكَ ضَالاًّ فَهَديٰ

و تو را بدون شريعت نيافت، پس به شريعت هدايت كرد؟

وَ وَجَدَكَ عائِلاً فَأَغْنيٰ

و تو را تهيدست نيافت، پس بى‌نياز ساخت؟

فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلا تَقْهَرْ

و اما [به شكرانه اين همه نعمت‌] يتيم را خوار و رانده مكن

وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَرْ

و تهيدست حاجت خواه را [به بانگ زدن‌] از خود مران

وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ

و نعمت هاى پروردگارت را بازگو كن.